Πριν από χρόνια, όταν μόλις ξεκινούσα ως ρεπόρτερ σε εφημερίδα, εργαζόμουν σε μια εφημερίδα του εκδότη Dave Lawrence. Αν και ήταν υπεύθυνος μιας μεγάλης, πολυάσχολης καθημερινής εφημερίδας του μετρό, συχνά αφιερωνόταν στο χρόνο για να στείλει χειρόγραφες σημειώσεις όταν η δουλειά κάποιου τον ευχαριστούσε ιδιαίτερα.
Έφτασαν σε σκληρούς, κίτρινους φακέλους υπομνημάτων μεταξύ των γραφείων, κλεισμένοι με ένα κορδόνι και ήταν γνωστοί στην αίθουσα σύνταξης ως «Dave Raves».
Ήμουν στην εφημερίδα για μερικούς μήνες, δούλευα στο νυχτερινό γραφείο και ήμουν σίγουρος ότι δεν είχε ιδέα ποιος ήμουν. Μερικές από τις ιστορίες μου είχαν γίνει πρωτοσέλιδο, αλλά κυρίως έγραψα μικρές περιγραφές και μοιρολόγια που κρύβονταν στις πίσω ενότητες.
Και μετά, μια μέρα, μπήκα στη δουλειά και βρήκα, στο γραμματοκιβώτιό μου, έναν από αυτούς τους μικρούς φακέλους από το γραφείο του εκδότη. Ήταν ένα χειρόγραφο «Dave Rave» που επαινούσε ένα obit που είχα γράψει πρόσφατα για έναν τοπικό σκιτσογράφο.
Αυτό το σημείωμα σήμαινε τον κόσμο για μένα.
Ήμουν νέος, μόλις ξεκινούσα και δεν ήμουν πολύ σίγουρος για τον εαυτό μου ακόμα, αλλά το να λάβω ένα τέτοιο σημείωμα από το αφεντικό ήταν ένα σημάδι ότι ίσως δεν επρόκειτο να χάσω τη δουλειά. Με τίποτα περισσότερο από μια σύντομη πρόταση, μου είχε δώσει μια δόση αυτοπεποίθησης που με ώθησε και με συνέχισε στην καριέρα μου ως συγγραφέα.
Το σημείωμα μου ήρθε πρόσφατα στο μυαλό όταν διάβασα ένα άρθρο στο Washington Post σχετικά με τον Greg Gardner, στέλεχος της Sunnyvale της NetApp με έδρα την Καλιφόρνια. Όταν έχει την ευκαιρία να συνεργαστεί με έναν από τους 11.500 υπαλλήλους της εταιρείας, αφιερώνει χρόνο για να στείλει ένα χειρόγραφη ευχαριστήρια κάρτα αναγνωρίζοντάς τους.
Ο Γκάρντνερ άρχισε να γράφει ευχαριστήρια σημειώματα κατά τη διάρκεια των 30 χρόνων στον στρατό. Προτιμά να τα γράφει με ένα στυλό που είχε από τη δεκαετία του 1980.
Όταν οι συνθήκες είναι κατάλληλες - όταν είμαι στο σπίτι στο γραφείο μου, βγάζω αυτό το υπέροχο στυλό, είπε. Αλλά αυτό δεν είναι το μόνο πράγμα που χρησιμοποιώ. Θα σκαρφιστώ με ένα μπαλάκι αν αυτό είναι το μόνο που έχω.
Στην πορεία, ο Gardner έχει θέσει ορισμένους βασικούς κανόνες για τον εαυτό του: Οι σημειώσεις πρέπει να προσφέρουν μόνο επαίνους, πρέπει να είναι χειρόγραφες και πρέπει να βγαίνουν μέσα σε 24 ώρες.
Οι σημειώσεις είναι μόνο μερικές γραμμές και γράφει μόνο μία ή δύο το μήνα – συνήθως αφού δουλέψει πρόσωπο με πρόσωπο με κάποιον – αλλά είναι κάτι που κανείς δεν περιμένει και όλοι αγαπούν. Τα λίγα λεπτά που του παίρνει για να γράψει το σημείωμα, να μπει σε έναν φάκελο και να το παραδώσει δεν είναι τίποτα σε σύγκριση με τον τεράστιο αντίκτυπο στο ηθικό.
Σύμφωνα με το δημοσίευμα, μάλιστα πρόσφατα έπεσε πάνω σε έναν στρατιώτη που ήταν υπό τις διαταγές του όταν ήταν αξιωματικός του Στρατού. Ο στρατιώτης είχε κρατήσει τις σημειώσεις που είχε λάβει από τον Γκάρντνερ και τις συγκέντρωσε σε ένα βιβλίο. Προφανώς, ήταν σημαντικοί για εκείνον.
ΠΟΥ δεν θα θες ένα αφεντικό σαν αυτό;
Την περασμένη εβδομάδα στο Twitter, @Elizabeth24407 από το Λονδίνο ανέφερε ότι είχε έρθει στη δουλειά και ανακάλυψε ένα χειρόγραφο σημείωμα και ένα ολοκαίνουργιο στυλό Parker από τον μάνατζέρ της, που της υπενθύμιζε ότι είναι σταρ.
Όπως είναι λογικό, της έφτιαξε τη μέρα.
Έτσι, για εσάς τα αφεντικά εκεί έξω, σκεφτείτε να γράψετε μια μικρή σημείωση μια στο τόσο. Δεν χρειάζεται να είναι φανταχτερό, λίγες μόνο γραμμές, σχετικά προσεγμένο. Πιθανότατα θα σημαίνει πολύ περισσότερα από όσα ξέρετε.