Να κάτι ενδιαφέρον: Το Doodling δεν είναι δημιούργημα του σύγχρονου μυαλού.
Η τέχνη του Doodling έχει ανακαλυφθεί σε χειρόγραφα που χρονολογούνται εκατοντάδες χρόνια πίσω, με σχέδια του γάτες, αστεία πρόσωπα και άτακτα πράγματα εμφανίζεται στο περιθώριο όλων, από Βίβλους μέχρι κείμενα για τον βασιλιά Αρθούρο και τον Μέρλιν.
CreditUniversity of Pennsylvania/PA
Σωστά, οι μεσαιωνικοί άνθρωποι απολάμβαναν τα εσωτερικά τους 12χρονα όπως και εμείς.
Οι άνθρωποι που ήρθαν πριν από εμάς ήταν εξίσου δημιουργικοί με τα στυλό τους και εξίσου ικανοί να βαριούνται να αντιγράφουν κείμενα με το χέρι τις μέρες πριν τα τυπογραφεία έγιναν ευρέως διαθέσιμα. Τα σκετσάκια που προστέθηκαν στα περιθώρια των σελίδων τους δείχνουν ότι είχαν μια κακιά, οξεία αίσθηση σάτιρας.
Πριν από μερικά χρόνια, ο συγγραφέας κλασικής μουσικής Tom Service εξήγησε στο Κηδεμόνας που είδε λίγη από αυτή την τέχνη του doodling ενώ ταξίδευε μέσω της Ουαλίας. Σταμάτησε στο Πανεπιστήμιο του Μπάνγκορ για να δει το Μπάνγκορ Ποντιφίκαλ , ένα μεσαιωνικό κείμενο που περιέχει νότες για μουσική για εκκλησιαστικές λειτουργίες.
Δίπλα σε ένα άσμα που τραγουδήθηκε για τον καθαγιασμό μιας καμπάνας εκκλησίας, βρήκε μια καρτουνίστικη μουντζούρα που μοιάζει με αξύριστο άντρα του 21ου αιώνα με σγουρά μαλλιά, μεγάλη μύτη, στολισμένα γένια, ίσιο καπέλο και αποχρώσεις.
Μόνο που δεν ήταν μοντέρνο. Οι ερευνητές του είπαν ότι ένας μεσαιωνικός γραφέας το είχε βάλει εκεί μέσα.
Οι ιστορικοί αποκαλούν αυτό το doodling art μεσαιωνικά marginalia και κάποιοι έχουν κάνει ένα έργο καταλογογράφησης του. Erik Kwakkel , ιστορικός βιβλίων στο Πανεπιστήμιο του Λέιντεν στην Ολλανδία, είναι ίσως από τους πιο γνωστούς.
Πίστωση Eric Kwakkel
(Μπορεί να θυμάστε πριν από μερικά χρόνια, ο Kwakkel ανέβασε στο Twitter μια φωτογραφία που έγινε viral και έδειχνε αποτυπώματα ποδιών γάτας στις σελίδες ενός μεσαιωνικού κειμένου. Έχει επίσης πάρει πολλές συνεντεύξεις για το έργο του με μεσαιωνικά marginalia .)
Πίστωση Eric Kwakkel
Ηγήθηκε μιας ερευνητικής ομάδας που εξέτασε πώς άλλαξε η εμφάνιση των μεσαιωνικών χειρογράφων κατά τη διάρκεια του 12ου αιώνα. Ως μέρος του έργου, το οποίο έχει πλέον ολοκληρωθεί, η ομάδα του δημοσίευσε μερικά παραδείγματα μου dieval doodling art στο Flickr .
Διατήρησαν επίσης ένα ιστολόγιο με το όνομα Medieval Fragments που εξερευνούσε μερικά από τα περίεργα περιθώρια που συναντούσαν. Ένα μέλος της ομάδας, η Jenny Weston, περιέγραψε την άποψή της μεσαιωνική τέχνη doodling .
Τι άρεσε, λοιπόν, να ζωγραφίζει ο μεσαιωνικός «doodler»; Με βάση τη σύντομη εισβολή μου στην (την πολύ περίπλοκη επιστήμη της) «έρευνας για τα doodle», κατέληξα στο συμπέρασμα ότι οι αναγνώστες από τον ενδέκατο έως τον δέκατο τρίτο αιώνα απολάμβαναν γενικά να σκιτσάρουν ασώματα κεφάλια (συχνά απόκοσμα επιπλέουν στο περιθώριο) ή ζώα…Αρκετά τακτικά, συναντάμε επίσης «χεράκια» ή λαβή , το οποίο μπορεί να βρεθεί δείχνοντας σημαντικές λέξεις ή αποσπάσματα του κειμένου.
Ο σκοπός των μεσαιωνικών marginalia είναι ανοιχτός σε ερμηνείες.
Ο Kwakkel είπε ότι πολλά από αυτά είναι παρόμοια με αυτά που κάνουμε τώρα όταν ξεκινήσαμε για πρώτη φορά να γράφουμε – κάντε doodle στα περιθώρια για να ρέει το μελάνι. Τους καλεί δοκιμές με στυλό .
Από τον λογαριασμό της ομάδας του στο Flickr:
Ενώ οι περισσότερες δοκιμές με στυλό αφορούν λέξεις ή σύντομες γραμμές (συμπεριλαμβανομένου του δοκιμάζω το στυλό μου!), υπάρχουν επίσης περιπτώσεις όπου οι γραφείς σκιαγραφούσαν ή δοκίμαζαν διακοσμημένα γράμματα. Αυτά τα doodles βρίσκονται συχνά σε μύγες (τα οποία έτειναν να είναι κενά) αλλά και στα περιθώρια ή ανάμεσα στις στήλες του κειμένου.
Τα doodles θα μπορούσαν επίσης να σχεδιάζονται από γραφείς που αντιγράφουν το κείμενο που νιώθουν κάπως αυθαίρετοι ή ανατρεπτικοί (αυτό θα εξηγούσε το κακά στο περιθώριο ). Ή, όπως ανέφερε ο Weston, θα μπορούσαν να προστεθούν αργότερα από κάποιον που διαβάζει το χειρόγραφο. Εναλλακτικά, η τέχνη με κουκιά σε μεσαιωνικά κείμενα θα μπορούσε να έχει έναν ακόμη πιο υψηλό σκοπό.
Βάζει το Bryn Mawr College μεσαιωνικά marginalia σε αυτό το πλαίσιο :
Αρχικά απορρίφθηκαν από τους μελετητές ως καθαρά διακοσμητικά ή απλώς ως ονειροπόληση ενός ευφάνταστου εικονογράφου, τα περιθωριακά ερμηνεύονται τώρα από ορισμένους ως παράδειγμα του πώς το ιερό ορίστηκε σε αντίθεση με το βέβηλο μέσα στην αυστηρά ιεραρχική οργάνωση του μεσαιωνικού κόσμου.
Μια ενδιαφέρουσα διάκριση είναι ότι δεν είναι όλα τα σχέδια σε μεσαιωνικά χειρόγραφα παραδείγματα τέχνης του doodling.
Ο Carl Pyrdum, στο blog του Got Medieval, επεσήμανε ότι οι εικόνες είναι μερικές φορές παρασύρονται σε μεσαιωνικά κείμενα γιατί τους ζήτησε αυτός που παρήγγειλε το βιβλίο. Αυτό το marginalia δεν θα μετρούσε πραγματικά ως doodles, λοιπόν.
Και ακόμη και πολύ πίσω, όταν, δεν εκτιμούσαν όλοι την τέχνη του doodling στα χειρόγραφά τους.
Το Black Book of Carmarthen είναι ένα ουαλικό χειρόγραφο που γράφτηκε τον 13ο αιώνα και περιέχει ποιήματα με μερικές από τις παλαιότερες αναφορές του βασιλιά Αρθούρου και του Μέρλιν.
Πίστωση: Εθνική Βιβλιοθήκη της Ουαλίας
Νωρίτερα φέτος, οι ερευνητές εξέτασαν το κείμενο με υπεριώδη ακτινοβολία και φωτογραφία υψηλής ανάλυσης. Ανακάλυψαν κάτι που δεν είχαν ξαναδεί – απομεινάρια κάποιας μεσαιωνικής τέχνης doodling .
Συγκεκριμένα, ένα δυο πρόσωπα και ένα ψάρι. Προφανώς είχαν προστεθεί καθώς το βιβλίο είχε περάσει από ιδιοκτήτη σε ιδιοκτήτη με τα χρόνια.
Ο Paul Russell, από το Πανεπιστήμιο του Cambridge, είπε στο BBC ότι τρεις αιώνες αφότου γράφτηκε για πρώτη φορά, η Μαύρη Βίβλος του Carmarthen κατέληξε στα χέρια ενός άνδρα που ονομαζόταν Jaspar Gryffyth.
Πρέπει να μην του άρεσαν τα doodles.
Ο καθηγητής Russell πρόσθεσε: Αυτός ο άνθρωπος τον 16ο αιώνα πέρασε από το βιβλίο τακτοποιώντας το. Ο ιδιοκτήτης έσβησε πολύ υλικό από τα αριστερά, δεξιά, πάνω και κάτω περιθώρια. Οτιδήποτε νόμιζε ότι ήταν προσθήκη, το ξεφορτώθηκε.
Όλοι είναι κριτικοί.
Αλλά μην τους πειράζει. Την επόμενη φορά που θα βρείτε τον εαυτό σας, με το στυλό στο χέρι, σκυμμένο ένα βιβλίο ενώ το μυαλό σας περιπλανάται, προσθέστε λίγη τέχνη με κουκιά. Και όταν το κάνετε, να ξέρετε ότι είστε απλώς ο τελευταίος σε μια περήφανη, μακρά παράδοση καλλιτεχνών περιθωρίου.
(Σημείωση: Κάντε αυτό μόνο στα δικά σας βιβλία. Δεν θέλουμε να λαμβάνουμε θυμωμένα μηνύματα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου από βιβλιοθηκονόμους και δασκάλους.)